Yeni anne baba olduysanız, mutluluğun yanında aklınızda da pek çok soru vardır. Bu sorulardan biri de bebeğimi ne kadar kucağımda tutmalıyım? Farklı sosyal mecralardan ya da aile büyüklerinden hep kucağa almakla ilgili negatif sözler duyarsınız. ‘aman kucağına alma alışır’ ‘bebeğinizi uzun süre kucakta tutmamalısınız’ gibi.. Aslında hepimiz çok iyi biliyoruz ki dünyada bebeğimizi kucaklamaktan daha güzel bir his pek de yoktur.
Bebeğiniz 9 ay boyunca anne rahminde sarmalanmış ve sarılmış bir ortamda bulunur. Doğumdan sonra bu alışık oldukları ortamdan ayrılırlar ve tüm vücudu dünyada dağılmış gibi hissederler. Boşluk içindeymiş gibi hissederler, bu sebeple sarılmak bedenini sarmak, kollarını bacaklarını çerçevelemek ona anne rahmindeki güven duyduğu ortamı hatırlatır. Rahatlatır ve mutlu eder. Sakinleşme sistemi henüz gelişmemiş olan bebeğimizi kucağımıza alıp kendi sakinliğimizi paylaştığımızda o da sakinleşir.
Yapılan bir çok araştırmaya göre bebeklerin hem fizyolojik hem de psikolojik olarak gelişimlerinde dokunma ve temasın hayati önem taşıdığını artık biliyoruz. Sevgili Nihan Kaya’nın da kitabında bahsettiği bir araştırmayı paylaşmak isterim sizinle; ‘1944 yılında Amerikada 20 yeni doğmus bebek, sadece fizyolojik ihtiyaçların karşılandığı bir deneye tabi tutuldular. Bakıcıları sadece onları doyuracak, yıkayacak ve altlarını değiştirecekler ve bunlar dışında başka hiç bir şey yapmayacaklardı.
Bakıcılara bu işleri yaparken mecbur kalmadıkları sürece bebeklere dokunmamaları ve iletişim kurmamaları söylendi. Tüm fiziksel ihtiyaçları karşılandı ve bulundukları ortam steril tutuldu. Dört ayın sonunda bebeklerin yarısından fazlası ölmüştü. Ölümleri altında yatan fizyolojik bir sebep yoktu. Ölümlerinden bir süre önce ses çıkarmayı, bakıcılarının ilgisini çekmek için ses çıkarmayı bırakmışlardı. Ölüm bebeklerin ‘vazgeçtiği’ evreden hemen sonra geliyordu. Deney dört ayın sonunda artık daha fazla ölüme sebep olmamak için yarıda kesildi; fakat bu bebeklerden vazgeçme evresine girenler hemen çıkarıldıkları ve doğal bir aile ortamına alındıkları halde kurtarılamadı’’
Araştırmayı okurken tüyleriniz diken diken oldu değil mi? Son yıllarda oldukça popülere olan ilk aylardan itibaren kendi bağımsızlığını kazanması için kucağa almıyoruz, alışmasını istemiyorum safsataları da tüylerinizi böyle diken diken etmeli ve şunu bilmelisiniz ki söylenilenin aksine yine yapılan araştırmalara göre kucağa alınan bebeklerin ileride daha bağımsız olduğu gösterilmiştir.
Bebeğinizin ihtiyacı olduğunu hissettiğinizde kucağa almanız yeterlidir. Bebeğinizin işaretlerine odaklanırsanız, zaten o size ihtiyacı olduğu zamanı belirtecektir. Tabi ki 24 saat boyunca bebeğinizi kucağınızda taşımanızdan bahsetmiyorum. Çünkü bebeğinizi uzun süre kucakta tutmanın onun fiziksel gelişimini de etkileyebileceğini unutmayın. Motor becerileri için ve kaslarının gelişimi için aktivite yapması ve kucakta olmadığı zamanların da olması gerekir. Yerde oyun matı üzerinde vakit geçirmesi gelişimini destekleyecektir.
Bebeklerin ‘her mızırdandığında kucaklanması’ veya ‘ağlamasının görmezden gelinmesi ve kucaklanmaması’ davranışının her ikisi de yanlıştır. Doğru olan onun ihtiyacı olduğu zamanı anlamak ve o zaman kucağa almaktır. Ağlıyor ve size ihtiyacı olduğunu belirtiyorsa kucağınıza almaktan korkmayın! Bebeğinize verdiğiniz güvenin, temasın bağımlılık yapma ihtimali yoktur. Doğru olan kucağa aldıktan sonra bebeğinizin sakinleştiğinden emin olunca, ebeveyn ve bebek huzur bulunca bırakmaktır.
Sonuç olarak unutmayın ki bebekler büyüdüğü zaman kucakta olmayı istemez. Ayrıca zaman çabuk geçer ve bebeğiniz hemen büyür. Geriye dönüp tekrar kucaklaşmakta da pek mümkün olmaz. Bebeğinizle geçireceğiniz keyifli günler dilerim!
Yazı: Bebek ve Uyku Danışmanı ve Hemşire Seda Özcan
İLGİLİ İÇERİKLER