Özlem Ünaldı

‘Yakup Abla, Beni Unutma’ hem unutmanın hem de hatırlamanın romanı olarak okunabilir. Siz hangi temayı öne çıkarmak istediniz?
İkisini birden kucaklayan hafıza kavramı aklımı çeldi açıkçası. Toplum olarak, hatta dünya genelinde çok sert olaylar yaşıyoruz. Bu sırada bize neler oluyor, kişisel ve insani tarihimizde neler, nasıl kalıyor diyordum ki, bir kıymetlime Alzheimer teşhisi kondu. İşte o zaman hafıza benim için öncelik oldu. Kitabı da zaten kıymetlime ithaf ettim.

Romanın pek çok göndermesi var. Meltem’e miras kalan konakta bir araya gelenler kısa bir Türkiye özeti sanki…
Böyle düşünmemiştim ama bu fikri sevdim. Doğal bir bağla birbirine bağlı, birleşince ‘tamam’ olan bir karakterler bütünü diyebiliriz. Doğası gereği bir araya gelen hisler topluluğu aslında. Yeni bir sayfa açarken, hayatın eksik parçalarımızı karşımıza çıkardığına inanıyorum.



Meltem karakteri sizden izler taşıyor mu?
Meltem de, Yakup Abla da, sokak köpeği Peter Sellers da bana ait çok şey taşıyor. Kalbim kitaptaki her mekanla ve karakterle dopdolu. Meltem’de ayrıca çok önemsediğim, bana ve jenerasyonuma özel gizli izler var. Biz cinsel ve düşünsel olarak toplumun ve dünyanın önemli geçişlerinin şahidi ve parçasıyız. Çok hızlı dönüyor dünya, bu sırada coşan kadınsal özgürlüğümüzü, kendimizi kabul halimizi Meltem sayesinde bağırmak istedim biraz da.

İlk kitabınız ‘Ah’ta da bir mahalle vardı, burada da var. Mahalle kavramı sizin için neler ifade ediyor?
Sanırım gelecekte de böyle olacak, bir mahallede geçmese bile bir mahalleden geçecek tüm hikayelerim. Güzel bir mahallede büyüdüm, başka güzel bir mahallede büyümeye devam ediyorum. Bu görünmez bağ hissiyle ve yakınlıkla yaşamaktan mutluyum, bu yüzden belki. Oyunculuktan gelen karakter çeşitliliğini paylaşmak için de çok zengin bir ortam.