Türkiye'nin Toscana'sında...

Akhisar'a Zeytin Hasat Şenlikleri için geldiğimizde 1652 yaşındaki Anıt Ağacı ziyaret etmek, gezinin en heyecanlı bölümüydü. 

Akhisar Müze Müdürü Kefayettin Öz zeytin ağacının gölgesinde durdu ve; "Tefekkür insanın kalbi ve ruhuyla ya da gıpta ile bir şeyi, nesneyi, tabiatı, sanat eserini, hissedebilmesidir. Bu hisle içindeki sanatkar ruhla şekillenen duygularını dile getirmesinin sonucu genellikle hayret, beğeni ve mutluluktur. Baktığı nesnede veya canlıda yaradılışın sırrını göremeyenlerin hissettiği şey takdirin ötesine geçemez, onda iz bırakmaz. Sevme, dokunma, sıcaklığını ya da onun dokusunu hissetme isteği uyanmaz. İşte 'tefekkür'ün bir sonrası 'rabıta' olursa o zaman mükemmel olan şeyi (yeni doğmuş bir bebeği, zeytin ağacını, Michelangelo heykelini) tam anlamıyla hissedersiniz. Yaşadığınız şey o an değildir. Bu zeytin ağacı sizi 1652 yılın hikayesini yaşamaya sevk eder, bunca yılın soğuğunu, sıcağını, sevgisini, ona dokunarak hissedersiniz. İşte bu rabıtanın kendisidir, hele uzaktaki birini düşünmeye başlayıp daldığınızda kimi zaman sanki yanınızdaymış gibi sesini duymak ruhunuzla kurduğunuz rabıtanın sonucudur. Tefekkür ve rabıta Yaradan'a ulaşmazsa, yaşadığınız mutluluk sonrası şükür duygusu şekillenmezse sizden uzaklaşır, sizi siz yapan bu duygu sağanağı kaçıp gider.

İnsanımız müzelere, sanat galerilerine gittiğinde insanoğlunun yaptığı bir resmi, bir heykeli muhteşem kabul eder, şüphesiz takdire şayan eserlerdir ama cansız ve insanın elinden çıktığı gibidirler. Bu zeytin ağacı ise canlı, yanından gecen herkese rüzgarın yardımıyla selam veriyor, her zeytin tanesinde 1650 yılın bilgeliği ve sevgisi var. Dokunun gövdesine, 'Rabıta' kurun, hissedeceksiniz; 1650 yıllık ömrün sizin ruhunuza bir şeyler kattığını..." dedi. 

Biz de Roma, Bizans, Osmanlı ve Türkiye tarihine tanıklık eden bu ağaca dokunduk. Ağaçtan bir zeytin tanesi kopardım. Parmaklarımla sıkıp özünü avucuma akıttım, yüzüme, ellerime sürdüm ve zamansızlığın tenime işlemesini bekledim. Ellerimi gövdesine dayayıp gözlerimi kapattım. İçime adeta huzurun aktığını hissettim. 

Bu Anıt Ağaç buradaki istikrarın bir simgesi. Şimdi, dikilmesinden binlerce yıl sonra, bu toprakların insanları bu bereketli ağacı hak ettiği yere taşımak için çaba gösteriyor. 
Geçen yılki zeytin hasadında zeytin ağacı sayısı 12 milyondu, bu yıl 13 milyona çıkmış ve Akhisar'da 113 bin ton zeytin üretiliyor. Zeytin ormanı 450 bin dekara çıkmış. 
Akhisar Ticaret Borsası Yönetim Kurulu Başkanı Alper Alhat, "Türkiye'nin yeşil zeytinlerinin yüzde 70'ini, siyah zeytinlerinin yüzde 30'unu Akhisar karşılıyor, daha ekilecek çok arazi var" diyor ve ilginç bilgiler veriyor. Mesela;

* Akhisar'da Edremit, Domat, Trilye ve sadece Manisa bölgesinde yetişen Uslu zeytin çeşitleri var.
* Zeytinyağı üretilirken ortaya çıkan pirinanın nano teknoloji ile gübreye dönüştürülmesiyle için kurdukları tesis sayesinde artık sıfır atıkla zeytinyağı üretilebiliyor. Çekirdekleri yakıt, posası ve kabukları ise kıymetli bir hayvan yemi olarak kullanılıyor.  
* Zeytinyağını daha çok Ege ve Marmara bölgesi kullanıyor. Üretilen zeytinyağı Türkiye'ye yetiyor fakat talep gelirse daha çok üretim yapılabilecek kapasite var. 
* Osmanlıdan kalma çok yağlı yemek yapma alışkanlığımızın git gide rafa kalkıyor. Az zeytinyağı ile sağlıklı bir mutfakla, daha sağlıklı nesiller yetiştirmemiz mümkün.
*  Devletin de desteği ile altı yılda altı milyon zeytin ağacı dikilmiş. Bu ağaçlar meyve verince üretim artacak.  
* Zeytinyağının ucuz olması için hala devlet desteğine ihtiyaç duyuluyor.  

* Dünyadaki en iyi tütün Toscana'da yetişiyormuş. Tabii şarap ve zeytinyağında da iddialılar. Akhisar ile Toscana hem toprak yapısı hem iklimi açısından aynı.  
* zeytinhasatsenligi hashtagiyle sosyal medyadan bir yıl boyunca zeytin için yapılan tüm çalışmalar takip edilebiliyor. 
* Daha iyi işleme, iyi saklama ve iyi ambalajlama konusunda da çalışmalar sürüyor. 
9000 yıldır bir yerleşim yeri olan Akhisar'ın bilgeliğine bu minik meyvenin katkısı büyük olsa gerek diye düşünmeden edemiyorum.   

Küçük bir not: Gittiğim her yerde sokak hayvanlarına nasıl davranıldığına özellikle dikkat ediyorum. İlk gün ağırlandığımız Gülbeyazı Ziyafet restoran, kalan yemeklerin barınağa gittiğini söyleyerek bizi sevindirdi. Bu hassasiyeti keşke tüm restoranlar ve herkes gösterse...