Bir yolculuğa çıktılar hayatları değişti

Çok uluslu bir şirkette farklı departmanların pazarlama ve iletişim alanlarında çalıştım. 10 yıllık kurumsal iş hayatım boyunca stres altındaki bedenimi, zihnimi ve ruhumu rahatlatmanın

yollarının peşinden gittim. Yogaya ve tangoya başladım. Yaşam koçumla birlikte çalışırken aslında gerçekten yapmak istediğim şeyin ‘insanların kalbine ve ruhuna dokunmak’ olduğunu anladığımda yolum beni Tayland’daki ‘Mistik Dans Eğitmenliği’ne çıkarttı. İki yıl önce, yaklaşık altı haftalığına, Koh Phangan adasına gittim. Burası, hayatın çok yavaş ve rahatlıkla aktığı bir adaydı. Bense İstanbul’un günlük koşturmacalarının stresini taşıyarak oraya gitmiştim. Birkaç gün yavaşlığa adapte olmakta zorlandım. Adaya indiğim ilk gün, sağanak yağmurlar altında derse gitmeye çalışırken orada uzun süre yaşayanlardan biri, bana önce ayakkabılarımı çıkartmam gerektiğini söyledi. İnsanlar ya parmak arası terlikler giyiyor ya da çıplak ayaklarla yürüyor ve gayet mutlu gözüküyorlardı. Bense şehir hayatından bir anda adaya ışınlanmış biri olarak bu söylemi önce yadırgamıştım. Günler geçtikçe, adanın yaşamına ayak uydurmaya başladım. Çamurlu spor ayakkabılarımı bir kenara bırakarak parmak arası terliklerimi giydim. Islanan ayaklarımla artık kendimi çok daha özgür hissediyordum. Tüm gün süren eğitimlerin arasındaki kısıtlı öğle molalarımızda, ilk yemeği sipariş eden ben oluyordum, ancak en son benim yemeğim masaya geliyordu. Neredeyse aradan bir saat geçiyordu ve açlıktan öleceğimi zannediyordum. Bir süre sonra, bunun benim üzerimde stres yaratan bir durum haline gelmesini bırakıp olanı kabul etmeye ve akışa teslim olmaya başladım. Böylece zamanın yavaşlığına, varlığım da uyum sağladı. Yemeğin her seferinde sıfırdan taze bir şekilde hazırlanışının ve anda kalarak beklerken ettiğimiz sohbetlerin tadını çıkardım. Ve zaman benim için de daha yavaş akmaya başladı. Artık bir yerden bir yere giderken adımlarımı bile daha yavaş atıyor, yetişme telaşı olmaksızın aldığım nefesin, attığım adımların ve hayatın dinginliğinin tadını çıkartıyordum. Beni Tayland’da en çok etkileyen şeylerden biri de insanların birbirine kalpten selam vermeleriydi. Bir restorana, markete, dükkana girerken ellerinizi göğsünüzün önünde kavuşturup hafifçe öne eğilerek merhabalaşıyorsunuz. Bu gerçekten gönülden bir sevgi alışverişini ifade ediyor. Sevgiyi derinden veriyor ve alıyorsunuz. Bu yoğunluğu içimde hissetmek gözlerimi dolduruyordu.Mistik Dans Eğitmenliği kursu boyunca, dünyanın dört bir yanından gelen 27 kadınla birlikte, yeni deneyimler ve kendi birikimlerimizi içeren pek çok şeyi paylaştık. Beş hafta boyunca bu eğitimde dans, farkındalık, eğlence ve bolca keşif vardı. Kendi özümüze yolculuk yaparak içimizdeki benle yüzleştik ve ışığımızın ortaya çıkmasını sağladık. Önümüze yepyeni dünyalar ve rengarenk yelpazeler açıldı. Döndükten sonra, yapmak istediğim şeyi içimde daha da netleştirmiş olarak, çalıştığım şirketten ayrılmaya karar verdim. Bir süre sonra da, özellikle ‘eski ben’ gibi çok stresli ortamlarda, kendini unutarak çalışan kişilere faydalı olabilmek için Koza Dönüşüm ve Özgürleşme Merkezi’ni kurdum.

“EVLİLİK KARARI ALARAK DÖNDÜM”
Çocukluğundan beri gezen, gezi notlarını kendine saklamayı sevmeyip bir de seyahatperest.com isimli blog’unda paylaşan Özge Altınok Lokmanhekim, hayatının belki de en önemli kararlarından birini 10 yıl önceki San Francisco seyahatinde vermiş.


Üniversitede okurken en büyük hayallerimden biri Amerika’da hukuk okumaktı. Bir sürü mülakat ve sınav sonrasında bir burs kazandım ve üniversiteden mezun olduktan sonra, 2003 yılının sonunda Amerika’ya gittim. Houston’da yaşıyordum. Amerika’ya gelmeden hemen önce başlayan bir ilişkim, benim ülke değiştirecek olmam ve bu sebeple aramıza mesafe girecek olması nedeniyle ‘bu ilişki olur mu olmaz mı?’ endişesi yaşadığım bir erkek arkadaşım vardı. İnsanların değil birbirini görmeden, birbirlerini sık sık gördükleri zaman bile ilişkiyi sağlıklı olarak yürütmenin meşakkatli olduğuna inananlardanım ben. Hal böyle olunca, ister istemez kafamda soru işaretleri ile gittim Amerika’ya. Sevdiğim adam İstanbul’da yaşıyor ve çalışıyordu. Benim ders saatlerim, onun mesai saatlerine bir de saat farkı problemi eklenince doğru dürüst konuşamıyorduk. Ama ilişkimiz benim beklentimin aksine iyi gidiyordu. Şubatın ilk haftasında da vizeler sebebiyle okulum bir hafta tatildi. Ders çalışmam gerekiyordu. Sevgilim iş sebebiyle o sırada Londra’daydı ve bana sürpriz yaparak Amerika’ya gelmeye karar verdi. Onu görme isteğim ağır bastı. Houston’da havanın sürekli nemli ve yağmurlu olmasından dolayı başka bir yere gitmeye karar verdik. İkimizin de daha önce görmediği bir şehir bulma arayışlarımız San Francisco’da son buldu. Ben Houston’dan uçtum, o Londra’dan. Fisherman’s Wharf’ta bir otele yerleştik. Kaldığımız beş gün boyunca dükkanların, restoranların ve tekne tur operatörlerinin yer aldığı Pier 39’da yürüyüş yaptık, şehrin sembolü tramvaya binerek şehir merkezi olarak kabul edilen Union Square’e gittik. Şık ve nezih bir mahalle olan Pacific Heights’taki Victorian tarzı evlere hayran kaldık. Burada, Alta Plaza ile Lafayatte Park arasında yürüyerek güzel caddelerin keyfini çıkardık. Al Capone’un da parmaklıkları arasında beş yıl geçirdiği, bir zamanlar hapishane olarak kullanılan Alcatraz Adası’na gittik. Golden Gate köprüsünün 20 farklı açıdan fotoğrafını çektik. Amerikan filmlerinin araba ile kovalama sahnelerinin çekildiği ‘dünyadaki en virajlı/kavisli cadde’ unvanına sahip ünlü Lombard Caddesi’nden geçtik. Dolu dolu beş gün geçirdikten sonra, beşinci günün akşamında ikimizin de morali hafiften bozuldu, birbirimize bir şey söylemeden otele vardık. Kıyafetlerimizi bavula yerleştirmekle uğraşırken sevgilim bana dönüp, ‘Bir dakika otursana, sana bir şey soracağım’ dedi. Yatağın ucuna oturdum, ne olduğuna anlam veremiyordum. Önüme geldi, eğildi. ‘Benimle evlenir misin?’ diye sordu. Şaşkınlıktan donakaldım, ne cevap vereceğimi bilemedim. Sustum. Suskunluğum biraz uzun sürmüş olacak ki, “Bir şey söyleyecek misin?” sorusuyla tekrar kendime geldim. Şimdi düşününce sevdiğim adamın boynuna sarıldığımı hatırlıyorum ancak ‘evet’ diyebildim mi, onu hatırlayamıyorum...Özgürlüğüme düşkünüm, seyahat etmeyi, zaman zaman yalnız kalmayı; evlenince bunları yapamayabilirim düşüncesiyle evliliğe hep soğuk bakan biri olmuştum. Sevdiğimadama ‘evet’ dediğimde biz birlikte olmaya başlayalı sadece birkaç ay olmuştu. Bu kadar kısa sürede bu denli önemli bir kararı nasıl verdiğimi çevremdekiler şaşkınlıkla izledi. Sanırım aşık olmak insanın aklının geri planda kalması. Bu yıl evliliğimizin 10’uncu yılını kutlayacağız. Bu sürede ailemize geçenlerde bir yaşını dolduran bir de ufaklık eklendi. 2014 yazında hep beraber tekrar San Francisco’ya gitme planları yapıyoruz